Geschiedenis in een notendop.

De Nederlanders zitten al sinds 1602 in Indonesië. Toen ging het om de handel in specerijen. Nederland had hier het alleen-recht, monopoly, op. Het kreeg in 1816 zelfs de naam Nederlands-Indië, na een korte overheersing van de Fransen van 1798-1811 en de Britten van 1811-1816. In december van 1949 moest Nederland zijn nederlaag erkennen en na veel oorlogen en onenigheden werd Indonesië onafhankelijk. Bijna een jaar later in augustus 1950 werd de eenheidsstaat Republiek Indonesië uitgeroepen. Indonesië bestaat namelijk uit ongeveer 17000 eilanden, waarvan er zo'n 6000 bewoond zijn. Door alle bezettingen heeft Indonesië een grote variëteit aan religies en bevolkingsgroepen gekregen, die elkaar vaak dwars zitten. Denk hierbij aan de boeddhisten, hindoes, christelijken, moslims, katholieken en plaatselijke religies, maar ook aan de Molukkers, de communisten en aan de provincie Atjeh waar een gewapend conflict is geweest van 1985-2005. In 2005 mocht  Atjeh als enige provincie in Indonesië de strenge islamitische Sharia-wetgeving invoeren.

Bahasa.

Indonesië kent 747 talen, inclusief belangrijke immigrantentalen, waarvan er drie zijn uitgestorven. 

Het Bahasa Indonesia is de officiële taal van de Republiek Indonesië. Maar slechts zeven procent van de bevolking heeft het Bahasa als moedertaal. Voor de rest zijn er meer dan 300 lokale taalvormen.

Door de jaren heen is het Bahasa door verschillende talen beïnvloed. Zo heeft het sporen van het Nederlands, Portugees, Chinees, het Hindi en de Arabische taal. Nederlandse woorden herken je ondermeer terug in de woorden polisi (politie), kualitas (kwaliteit), bis (bus) en kopi(koffie).

De Indonesische keuken is hierdoor zeer divers.

Veel eilanden kennen hun eigen recepten, die met specifieke kruiden worden bereid.  Indonesiërs zijn gek op pepers, net zo als heel veel andere mensen op de wereld. De peperkorrels, die in Nederland gebruikt worden zijn eigenlijk heel mild. Kijk je naar de verse pepers, dan zit daar heel veel verschil tussen in pittigheid of heetheid. 

De schaal van Scoville, ontwikkeld door Wilbur Scoville in 1912, meet de heetheid van chilipeper en pittige sauzen. Oorspronkelijk werd dit gedaan door smaaktests waarbij gekeken werd hoever men een gemalen peper moest verdunnen voor hij niet meer als scherp werd waargenomen. Tegenwoordig gebeurt het door de concentratie van capsaïcine en aanverwante stoffen te meten. Een gerecht wordt door de gemiddelde Vlaming en Nederlander als pittig ervaren rond de 500-1000 Scoville-eenheden. Dit is laag op de schaal van Scoville in verhouding tot de wereldbevolking. Sambal oelek scoort op de schaal van Scoville 2000, tabasco iets hoger met 5000. Jalapeñopepers variëren tussen de 2500 en 8000, en habaneropepers kunnen een heetheid van 300.000 eenheden op de schaal van Scoville bereiken.

Sauzen op basis van chilipepers waarbij Scovillewaarden van tussen 30.000 en 2.000.000 gemeten worden zijn buiten Nederland verkrijgbaar.